از نگرانی برای جوگیری های فرهنگی تا جلوگیری از ورود سلیقه های شخصی به هنر - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، همزمان با چهلمین روز درگذشت جمشید مشایخی بعد از نصب تابلوی خیابان استاد جمشید مشایخی به جای نام ج در خیابان مقدس اردبیلی، آئین بزرگداشتی برای وی نیز در سالن اجتماعات باغ موزه سینما برگزار گردید.

در این مراسم کامران ملکی که مجری مراسم نیز بود، با اشاره به پیشنهاد مسعود نجفی برای جایگزینی نام خیابان ج به خیابان استاد جمشید مشایخی گفت: نخستین بار است که نام یک خیابان یا منطقه در کشور با همکاری شهرداری و شورای شهر به نام یک هنرمند سینماگر نامگذاری شده است.

او همچنین به صحبت های منوچهر شهسواری در زمان انتخاب پیروز حناچی به عنوان شهردار تهران اشاره نمود که در جلسات خانه سینما گفته بود، با آمدن آقای حناچی می توانیم منتظر خبرهای خوب باشیم و اضافه نمود: به نظرم این انفاق و قول در حال رخ دادن است.

پیروز حناچی - شهردار تهران - در سخنانی با اشاره به خاطره ای از دیدارش با جمشید مشایخی که چند روز قبل از درگذشتش داشته است، اظهار کرد: خصیصه استاد این بود که سال ها مردم ایران، با یاد، نام و هنر او آشنا بودند و نقش هایی که او بازی کرد برای همواره در ذهن های مان باقی می ماند.

او با اشاره به پنج اسطوره سینمای ایران عزت الله انتظامی، داوود رشیدی، محمدعلی کشاورز، علی نصیریان و جمشید مشایخی اعلام کرد: خاطره هنرنمایی هر کدام از این اسطوره ها و همراهی و همدلی آن ها با مردم برای همواره با ما می ماند.

آتیلا پسیانی نیز در سخنانی از مهمانان جلسه اجازه خواست تا جمشید مشایخی را با لفظ همیشگی خود عمو جمشید صدا کند و گفت: برای من که بودن او همواره پر از خاطرات شیرین است، باور کردنی نیست که نباشد، همواره حضور او را حس می کنم. حداقل نیم قرن از 60 سال عمرم را از او خاطره دارم، به خصوص در زمانی که کنار او در فیلم طلسم بازی می کردم.

او ادامه داد: مشایخی آدمی بود که هرچند طول عمرش برای ما کم بود، اما یک زندگی پرافتخار بود. هیچ گاه جمشید در دهن من و همه کسانی که او را دوست داشتیم تمام نمی شود.

سیروس ابراهیم زاده نیز در سخنانی اعلام کرد: صحبت کردن درباره مشایخی، ابعاد مختلفی دارد. از زندگی وی گرفته تا صندلی او در تاریخ هنر و مسائل اجتماعی ایران، آنالیز آن ها احتیاج به سال ها زمان دارد.

او با بیان این که جمشید مشایخی یک هنرمند خودساخته بود که قبل از تأسیس اداره تئاتر، تجربه آموختن کار بازیگری، تئاتر و سینما را نداشت، ادامه داد: با این وجود وی در مدت کوتاهی توانست در سطح بزرگان باشد. خودآموزی مشایخی یعنی به خود متکی بودن او در کارهایش که آن در کارش نیز تأثیر داشت. او شبیه به هیچ کس نبود و در زندگی اش نیز یک شخصیت منحصر به فرد بود.

وی با اشاره به این که مشایخی در طول دوران کاری خود با جوانان و کسانی که تازه به طرف سینما می رفتند روابط حسنه ای داشت، اضافه نمود: هیچکس اندازه او این محبوبیت را نداشت. در آسیب شناسی حضور او می توان گفت فاصله بین نسل جوان تر و پیشکسوت را از بین می برد.

اگر کسی به ایران اهانت می کرد، گویا به ناموس جمشید اهانت می کرد

سیروس الوند درگذشت جمشید مشایخی را حُزنی دانست که از ابتدای سال جاری همراه سینماگران بوده و اعلام کرد: او وقتی قرار بود در فیلم جوانی کار کند به این فکر نمی کرد که کارش فقط در یک فیلم است بلکه معتقد بود او با آرزو و هدف یک فرد طرف شده است.

او با بیان این که گویا جمشید از دوره آریایی به ما رسیده بود، اضافه نمود: ناسیونالیسم جمشید، ناسیونالیسم جعرافیایی نبود، بلکه او ناسیونالیسم فرهنگی و تاریخی داشت. او یک حس وطن پرست داشت که از فردوسی آغاز می شد و به حافظ، مولانا و امام علی (ع) می رسید. اگر کسی پیش او به ایران اهانت می کرد، گویی به ناموس او اهانت نموده باشد. قبل از او آخرین کسی که دیدم حس وطن پرستی داشت، علی حاتمی بود.

نادر مشایخی - فرزند جمشید مشایخی - با تأیید همه صحبت های سیروس الوند درباره پدرش، اعلام کرد: او به من آموخت که ایرانی و ایرانیت چیست و مرام یک ایرانی باید چه باشد. به من یاد داد که به ایرانی بودنم افتخار کنم. حتی زمانی که در وین بودم، وقتی عاشق مولانا بودم او درباره حافظ با من بحث می کرد.

وی با بیان اینکه جمشید مشایخی وجوه مختلفی داشت، اضافه نمود: از یک سو با صورت جمشید مشایخی روبه رو بودیم و از سوی دیگر با کسی روبرو بودیم که در خانواده یک رفتار دیگر داشت. او مهمترین چیزها را برای ادامه زندگی به ما داد.

مشایخی با تشکر از همه مردم و مسئولانی که از زمان درگذشت پدرش همراه خانواده بوده اند، از مسعود نجفی که این طرح را پیشنهاد داد، تقدیر کرد.

امیدوارم این کار دستخوش سلیقه های شخصی نشود

علی دهکردی - رئیس انجمن بازیگران سینما - نیز در سخنانی گفت: کسانی مانند مشایخی احتیاجی به این صحبت ها و تقدیرها ندارند. این مراسم ها برای ما برگزار می شود تا یادآوری کند آن ها در ذهن و خاطره ما هستند به همین دلیل وقتی نام هنرمندی را روی میدانی می گذارند عزت گذاشتن به فرهنگ و نفس هنر است.

او با تاکید بر اینکه هیچ فرهنگی از حافظه تاریخی پاک نمی شود، اعلام کرد: با اقدام امروز، نام مشایخی در حافظه تمدن تهران ثبت شد. هر تمدن چهار رکن سیاست، علم، اقتصاد و فرهنگ را در خود دارد. دو رکن فرهنگ نیز اخلاق و هنر است که این به همان حافظه تمدن برمی شود.

او با تاکید بر این که انحطاط تمدن ها انحطاط این ارکان است، گفت: اگر جامعه به این سمت نرود به سمت انحطاط تمدن می رود. گذاشتن نام یک هنرمند روی خیابان عزت گذشتن به جامعه است. عزت گذاشتن به هنرمند، عزت گذاشتن به بقای تمدن ماست.

دهکردی گفت: امیدوارم این اتفاق بزرگ دستخوش سلیقه های شخصی و خارج از جریان هنر قرار نگیرد. مشایخی متعلق به همه ایران بود اسطوره های دیگر مانند آقای انتظامی و رشیدی نیز همین خصوصیت را دارند امیدوارم قدمی که برای جمشید مشایخی برداشته شده برای اسطوره های دیگر ایران نیز برداشته شود.

امروز نبود اعتبار برای هنرمندان یک واقعیت است

امین تارخ نیز در سخنانی گفت: تقاضا ندارم که در همه شهرستان ها خیابانی به نام جمشید مشایخی نام گذاری شود اما امیدوارم همان طور که این احترام را به عرصه بازیگری سینما و هنر برای استاد مشایخی قائل شدند برای انتظامی و رشیدی نیز قائل شوند.

او با اشاره به آموزه های جمشید مشایخی برای جوانان و حتی دیگر بازیگران پیشکسوت، گفت: ما از او نظم، خلاقیت و مسئولیت پذیری را آموختیم اما نفهمیدیم که از نظر فنی و تکنیک بزرگواری بهترین اتفاق است.

تارخ با بیان این که جمشید مشایخی و هم دوره ای هایش فقط به عنوان یک بازیگر کار نمی کردند بلکه کارشان آموزش بود تا آن را به نسل های بعد منتقل نمایند، اضافه نمود: متأسفانه امروز نداشتن اعتبار یک واقعیت برای هنرمندانی است که تاریخ بازیگری را اعتبار بخشیدند اما آن ها امروز با این آرزو زندگی خود را تمام می نمایند. بر ما شرم باد.

نباید فقط اشکال کارها را دید

منوچهر شاهسواری - مدیرعامل خانه سینما - نیز در سخنانی گفت: آرامش در شهر شکل نمی گیرد مگر اینکه مدیرانش متعهد باشند و این آرامش بجز در بحث فرهنگ امکان پذیر نیست.

او نام گذاری خیابان ها به نام هنرمندان را یک سنت حسنه دانست که پیش از این فقط برای همایون شهنواز صورت گرفته بود و جمشید مشایخی.

شاهسواری گفت: ای کاش وقتی این مکان ها نام گذاری می شوند کمی به این زوایا نیز نگاه کنیم و فقط اشکال های کار را نبینیم.

وی همچنین به انجام مکاتبات و جلساتی که با شهرداری و شورای شهر برای انجام این کار رخ داده است اشاره نمود و گفت: این یک نوع ارتباط است که امیدواریم به زودی برای هنرمندان مان رخ دهد یا یک رابطه بسامان شکل بگیرد. این که بخواهیم دائم به تنورها آتش بریزیم نتیجه، فقط سوختن است. حواسمان باشد که جمشید وطن دوستی را آموخت. این سرزمین جز با دوست داشتن باقی نمی ماند و {غیر آن} باعث جدایی است.

نامگذاری خیابان ها یک مطالبه عمومی است

محمدجواد حق شناس رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران نیز در سخنانی گفت: مشکل در بی توجهی به اقدامات فرهنگی در بعضی اقتضائات فرهنگی است که نمی خواهند حاشیه امن خود را بر هم بزنند، در واقع مشکل در نگاه عقب مانده و دستوری به فرهنگی است که ریزش سرمایه ها را نمی بینند.

او با بیان این که نباید از استانداردهای نام گذاری خیابان ها خارج شویم، اضافه نمود: به سازمان زیباسازی می گویند استراتژی شما برای مدیریت پایتخت چیست چطور می خواهید تصویر هنر تهران را نشان دهید. در ساخت مجسمه های شهری، نقاشی دیواری و جشنواره های فصلی چه استراتژی دارید؟ این کار امروز یک مطالبه عمومی است.

وی با تاکید بر اینکه باید نام گذاری ها با هر مکانی سازگاری داشته باشند، اضافه نمود: در کنار نام شهدا و بزرگان دین، نام هنرمندان نیز در میادین و خیابان ها ثبت می شوند، اما امروز ابزاری برای حفظ نام گذاری وجود ندارد، بنابراین باید مراقب باشیم دچار جوگیری فرهنگی نشویم.

او اضافه نمود: باید با این قدم ها هویت و شناسنامه شهری را نشانه گذاری کنیم. شورای شهر پنجم طر ح نام گذاری را با رویکرد متفاوتی حول دو محور تنوع به معنای حفظ تنوع ارزش ها و تمایز به معنای ایجاد وجوه تمیز و استفاده از آن در برندسازی شهری در دستور کار قرار دهد.

حق شناس تاکید نمود: در راستای تحقق این رویکرد نام گذاری در شورای پنجم، کمیسیون نام گذاری با انجام اقدامات کارشناسانه کار خود را پیش می برد.

tani-buy.ir: مجله تانی بای: مقالات اقتصادی و کسب و کار

fungroups.ir: گروه سرگرمی: مجله و انجمن سرگرمی